Europa heeft zijn doelstellingen voor 2040 op het gebied van duurzaamheid bekendgemaakt. Een van de doelstellingen is het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen met 90 procent. Dit werd aangekondigd door de voorzitter van de Europese Commissie tijdens de laatste New York Climate Week. Dit evenement is misschien onopgemerkt gebleven, vooral gezien de huidige geopolitieke situatie. Toch is het een belangrijke en relevante bijeenkomst die het waard is om te volgen, te begrijpen en indien nodig in twijfel te trekken.

Geschiedenis van de Climate Week

De eerste New York Climate Week vond plaats in 2009 en had tot doel de komende Conferentie van Partijen (COP) voor te bereiden. Sindsdien vindt het evenement elk jaar plaats en wordt het vandaag de dag beschouwd als het op één na grootste klimaatgerichte evenement na de COP. Het wordt georganiseerd door The Climate Group, een non-profitorganisatie die dialogen met overheden en bedrijven heeft opgezet om klimaatinspanningen te versnellen. Het is niet zozeer een besluitvormende bijeenkomst, maar meer een internationaal forum met een hoge zichtbaarheid over klimaatactie. De New York Climate Week is niet hetzelfde als de regionale klimaatweken van de Verenigde Naties, aangezien die zijn opgezet na de COP 21 in 2015 en andere doelen dienen onder de jurisdictie van de Verenigde Naties.

Hoe zit het met 2025?

Dit jaar vond de N.Y. Climate Week plaats van 21 tot 28 september. Er waren meer dan 900 evenementen, zowel fysiek als digitaal, waardoor het de grootste editie tot nu toe was. Het thema van het evenement was Power On, waarbij diverse onderwerpen aan bod kwamen, zoals “schone energie, klimaatfinanciering, technologie, groene banen en klimaatrechtvaardigheid”. Maar wie neemt er deel aan de klimaatweek? De deelnemers zijn zeer divers: CEO’s, beleidsmakers, activisten, wetenschappers en meer. Dit jaar kwamen politieke figuren, zoals Ursula von der Leyen en de premier van Antigua en Barbuda, bijeen rond klimaatactie.

Discussies en vooruitgang

Zoals eerder vermeld, is de N.Y. Climate Week geen bijeenkomst voor internationale bindende resoluties, maar voor aankondigingen, partnerschappen, investeringen, bewustmaking en nog veel meer. Tot de meest besproken onderwerpen behoren AI en digitalisering als duurzaam instrument voor bedrijven, nieuwe financierings- en investeringsmodellen, en hoe klimaatbewustzijn voor bedrijven economisch aantrekkelijk en een concurrentievoordeel wordt, en niet langer een last.

Er waren ook veel verzoeken om meer inspanningen te leveren op het gebied van financiering en snelle actie, gezien de urgentie van de kwestie. Maar afgezien van de discussies stond deze week in het teken van vooruitgang, oplossingen en vooruitgang. We hebben een verschuiving gezien van ambitie en beloften naar implementatie en verantwoordingsplicht voor bedrijven en overheden, wat aangeeft dat zij zich bewust zijn van de huidige urgentie en zich hierop aanpassen. Bovendien staan groene energiebronnen in de schijnwerpers, die in sommige gevallen goedkoper worden dan fossiele brandstoffen, wat zowel de transitie als technologische vooruitgang stimuleert. Actoren tonen ook veerkracht, met name steden zoals de burgemeester van Phoenix, lid van de C40-steden die werken volgens de richtlijnen van het Akkoord van Parijs. Er is ook een roep om innovatie op grote schaal, waarbij bij de productie rekening moet worden gehouden met de hele waardeketen. De circulaire economie moet de “standaardlogica van groei” worden. Ten slotte is duurzaamheid nu een noodzaak voor bedrijven, aangezien het een kans van 600 miljard dollar kan betekenen voor degenen die hierin voorop lopen. Er is echter recentelijk scepsis ontstaan over klimaatconferenties en om dit op te lossen, moeten we begrijpen waar deze scepsis vandaan komt.

Kritiek en discussies

Ondanks de enorm groeiende omvang van de N.Y. Climate Week en andere soortgelijke conferenties, is er ook kritiek gerezen. De concrete effectiviteit van dergelijke bijeenkomsten wordt vaak bekritiseerd. Velen vragen om strengere, wettelijk bindende maatregelen tegen regeringen. We zien een versnippering van het mondiale klimaatbeleid, vooral door het niet naleven van afspraken door staten en de vele terugtrekkingen van de VS. Ironisch genoeg vindt deze Climate Week plaats in New York, terwijl de regering van de huidige president Trump verschillende stappen terug heeft gezet op het gebied van klimaatsamenwerking. De belangrijkste daarvan is de terugtrekking uit het Akkoord van Parijs van 2015. Om deze beslissing tegen te gaan, zijn ngo’s, Amerikaanse steden en activisten nu meer dan ooit essentieel, wat bewijst dat staten niet de enige actoren zijn die verandering teweeg kunnen brengen. Toch lijken effectieve oplossingen nog ver weg. Dit moet echter in perspectief worden geplaatst. Met de komende COP 30 in november in Brazilië is er hoop op bindende maatregelen op het gebied van energie, biodiversiteit en industrie. Alle aankondigingen en vorderingen die tijdens de Klimaatweek in New York zijn gedaan, zoals de doelstelling van een groen Europa, kunnen en zullen door middel van discussies, compromissen en concrete, effectieve oplossingen van nut zijn voor de COP.

Inzichten voor de toekomst van klimaatbeheer

Klimaatverandering gaat ons allemaal aan, omdat het geen grenzen kent en dus niet individueel of nationaal kan worden opgelost. Daarom is mondiaal beheer geen optie meer. We bevinden ons momenteel in een klimaatcrisis en er is weinig tijd meer als we het point of no return willen vermijden. De schade die de mensheid heeft aangericht, heeft gevolgen voor alle aspecten van de aarde en brengt al het leven in gevaar, inclusief ons en toekomstige generaties.

Daarom zijn bijeenkomsten zoals de New York Climate Week essentieel en moeten ze nog verder worden ontwikkeld. Het is een plek voor bewustwording, om te zien wat er is bereikt, wat er nog moet worden bereikt en wat de oplossingen en stappen zijn om dat te doen. Het feit dat er jaarlijks een hele week wordt gewijd aan klimaatactie, op een schaal zoals die in New York, geeft ook hoop: individuen, bedrijven en overheden zijn bereid om te veranderen en zijn al bezig met een duurzame transitie. Op zichzelf is het misschien niet perfect, maar deze week moet worden toegevoegd aan een proces van internationale milieu-inspanningen en governance.

Foto door leyousfilms via https://pixabay.com/photos/new-york-city-new-york-city-skyline-1866864/

Door Mariana Goldsmit Valdespino

Afgelopen blok zat ik tijdens een college over Globale Veiligheid naar een dia te staren met de tekst “Laten we een oorlogsspel spelen: hoe zou een Chinese invasie van Taiwan eruit zien?”. Het volgende uur doorliep de professor verschillende scenario’s over wat er zou gebeuren als China besloot om Taiwan binnen te vallen, waarbij hij alles overwoog, van de feitelijke militaire plannen tot de geopolitieke gevolgen. Ongeveer een week na die les begon president Trump na te denken over zijn eigen Taiwan-avontuur, maar dit keer in Groenland. Dus ik dacht dat wij Spilers ons eigen oorlogsspel konden spelen en uitvinden hoe een Amerikaanse invasie van Groenland eruit zou zien.

Waarom geeft Trump om Groenland?

Laten we, voordat we ingaan op de verschillende scenario’s voor wat op dit moment een vergezochte mogelijke invasie lijkt, eerst eens kijken naar de achtergrond achter Trumps bedoelingen. Hoewel het eerder weinig aandacht kreeg in academische kringen, heeft Groenland, het grootste eiland ter wereld, altijd hoog in aanzien gestaan bij Amerikaanse politici. Waarom? Omdat, zoals Marc Jacobsen, universitair hoofddocent aan het Koninklijk Deens Defensiecollege, uitlegt als Rusland ooit kernwapens zou inzetten tegen de Verenigde Staten (VS), het dat zou doen via de Noordpool en Groenland. Militaire controle over het eiland zou de VS dus een aanzienlijk defensief voordeel geven ten opzichte van haar grootste historische tegenstander.

Dit is niet de eerste keer dat de VS proberen Groenland te bemachtigen. De eerste poging om Groenland te verwerven kwam in 1867 na de Amerikaanse aankoop van Alaska. Daarna, in 1946, bood president Truman 1,2 miljard dollar voor het arctische gebied, maar de Deense regering weigerde te verkopen. Tot slot probeerde Trump zelf het eiland te kopen tijdens zijn eerste termijn in 2019, maar deze keer weigerden zowel de Deense als de Groenlandse regering, met de verklaring dat “Groenland niet te koop is”.

Naast het strategische voordeel, zou Groenland ook een economische kans voor de VS kunnen zijn als ze het in handen zouden krijgen. Op dit moment is 80% van Groenland bedekt met ijs. Als de aarde echter verder opwarmt en de ijskap van Groenland smelt, komt er een enorme voorraad olie en zeldzame aardmetalen vrij, waaronder 25 van de 34 grondstoffen op de lijst van kritieke grondstoffen van de Europese Unie (EU). Op dit moment is de VS voor de toegang tot deze grondstoffen sterk afhankelijk van China, waarmee Trump onlangs een handelsoorlog is begonnen. Groenland zou dus een goedkoper alternatief kunnen bieden en een grote stap kunnen betekenen in de richting van zelfvoorziening.

Een eenzijdige militaire wedstrijd

De VS heeft verreweg het grootste leger ter wereld en Donald Trump sloot niet uit dat hij het zou gebruiken om hun noorderbuur binnen te vallen. In 2024 gaven de VS 948 miljard dollar uit aan defensie en hadden ze 1,3 miljoen militairen in dienst. Denemarken daarentegen, waar Groenland deel van uitmaakt, gaf slechts 9,9 miljard dollar uit en heeft slechts 17.000 soldaten. Dit verschil is zo groot dat, zoals professor Kristian Søby Kristensen uitlegt, zelfs Denemarken “altijd heeft geweten dat het Groenland in zijn eentje tegen niemand kan verdedigen”. Daarom ondertekenden ze in 1951 een uitvoerende overeenkomst met de VS waarin de VS beloofde het eiland te beschermen tegen elke aanval. Of dit ook een aanval van henzelf inhield is wat academici als Kristensen blijft verbazen, die zei dat de echte vraag is tegen wie de Amerikanen zouden vechten in het geval van een invasie. “[Zouden ze] tegen hun eigen leger vechten? Zij zijn daar al”, vertelde hij aan Politico.

Ook al verhoogt Denemarken zijn defensie-uitgaven exponentieel als gevolg van de oorlog in Oekraïne, besteedt het 2,37% van zijn BBP aan militaire uitgaven en vervangt het al zijn F16-gevechtsvliegtuigen door geavanceerdere F35’s, toch zou het praktisch onmogelijk zijn om in zijn eentje een Amerikaanse invasie van Groenland militair te stoppen. Deze verhouding is zo slecht dat Ulrik Pram Gad van het Deense Instituut voor Internationale Studies deze hypothetische invasie “de kortste oorlog ter wereld” noemde. Dit wordt nog versterkt door het feit dat op dit moment de overgrote meerderheid van het militaire personeel dat in Groenland is gestationeerd ook Amerikaans is, waarbij de Pituffik Space Base een cruciaal station is voor het Amerikaanse leger.

Hoe die invasie er eigenlijk uit zou zien, zou waarschijnlijk vanuit de lucht en over zee worden uitgevochten, omdat het ijzige terrein van Groenland strategisch ingewikkeld is om in op te treden. Maar zoals eerder vermeld, heeft de VS momenteel meer militairen op het eiland dan Denemarken zelf. We voorspellen dus eigenlijk hoe het voor hen zou zijn om een gebied binnen te vallen dat ze zelf controleren. Wat we wel kunnen bepalen is hoe lang die invasie zou moeten duren, althans op papier. Wettelijk gezien zou de Trump-administratie het Congres op de hoogte moeten brengen van elke militaire actie binnen 48 uur na de inzet van strijdkrachten, tenminste als Pete Hegseth ze nog niet heeft toegevoegd aan de groepschat (just kidding). Daarna zou het Congres het gebruik van geweld moeten autoriseren of oorlog moeten verklaren aan Groenland, beide zeer onwaarschijnlijke scenario’s. Om dit te laten gebeuren, zou Trump minstens 66 stemmen nodig hebben vóór de oorlog, en met de Democraten die 45 zetels hebben (vergeleken met 53 van de Republikeinen) zou dit erg ingewikkeld worden. In het geval dat Trump de toestemming niet krijgt, zou hij volgens artikel 1.8 van de Amerikaanse grondwet verplicht zijn om alle militaire operaties in Groenland binnen de komende 60 dagen te beëindigen. Dit lijkt echter meer dan genoeg tijd voor de VS om de controle over Groenland veilig te stellen.

Het is duidelijk dat Denemarken een Amerikaanse invasie niet alleen kan tegenhouden, althans niet militair. Toch zijn ze lid van zowel de NAVO als de EU. Betekent dit dat ze het misschien niet alleen hoeven te doen?

NAVO

Wat gebeurt er als een NAVO-lid een ander lid binnenvalt? In de praktijk niet veel. Het bekendste artikel in het Noord-Atlantisch Verdrag is waarschijnlijk artikel 5, waarin staat dat “een aanval op een lid een aanval op allen is”. Om dit artikel, net als alle andere beslissingen van de Noord-Atlantische Raad (NAR), van kracht te laten worden, is echter een unanieme consensus nodig. Dit betekent dat als een lidstaat een ander lid binnenvalt, de agressor er ook mee moet instemmen dat alle andere leden ertegen reageren, iets wat logischerwijs nooit zal gebeuren. Dit is eigenlijk al eerder gebeurd, toen Griekenland en Turkije (beide NAVO-leden) tegen elkaar vochten in de Cyprus-crisis van 1974, zonder dat artikel 5 werd ingeroepen.

Toch is het invoeren van artikel 5 niet de eerste stap die wordt genomen binnen de NAVO. In plaats daarvan zou, zoals de Noorse minister van Buitenlandse Zaken Espen Barth Eide zei, de betrokkenheid van de NAVO tijdens een Amerikaanse invasie van Groenland waarschijnlijk eindigen met Art. 1, dat oproept tot een vreedzame oplossing van geschillen en partijen afzien van het gebruik van geweld. Een eventueel conflict zou dus waarschijnlijk intern langs diplomatieke weg worden opgelost.

Veel deskundigen zijn echter niet zo optimistisch. Zij stellen dat een eventueel intern conflict het belang van het bondgenootschap ongetwijfeld zou verminderen en een interne crisis zou veroorzaken. Bovendien vinden sommige van deze academici en journalisten het belangrijk om de mogelijkheid te analyseren dat een NAVO-lid uit het bondgenootschap wordt gezet of geschorst.

In tegenstelling tot de meeste internationale organisaties, zoals de Verenigde Naties (artikel 5 en 6) of de EU (artikel 7), heeft de NAVO geen clausule voor het schorsen of verbannen van een lid. Toch werd het idee grondig besproken tijdens het opstellen van het Verdrag van Washington in 1948. Met het argument dat de NAVO meer was dan alleen een militair bondgenootschap, maar een collectief gebaseerd op de principes van het handhaven en beschermen van gedeelde waarden, namelijk democratie, individuele vrijheden en de rechtsstaat, stelde Canada voor om een schorsingsclausule op te nemen voor het geval een lid afweek van deze idealen. Andere leden stonden hier huiverig tegenover en vonden het te ingewikkeld en onnodig om stemmingen in de NAR op te nemen. De clausule werd dus nooit opgenomen.

Sindsdien hebben politici en NAVO-functionarissen echter voortdurend opmerkingen gemaakt over de mogelijkheid om een lid uit de NAVO te zetten, ondanks het ontbreken van een uitzettingsclausule. Zij stellen dat het handhaven van de waarden waarop de NAVO is gebaseerd een fundamenteel onderdeel is van de doelstelling van het bondgenootschap (het andere belangrijke onderdeel van de doelstelling van de NAVO is de bescherming van vrede en veiligheid). Daarom kan, volgens artikel 60 van het Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht, het niet handhaven van deze idealen een wezenlijke schending van het verdrag vormen. Artikel 60(b) van het Verdrag van Wenen stelt dat een wezenlijke schending bestaat uit: “de schending van een bepaling die essentieel is voor de verwezenlijking van het doel of de strekking van het verdrag”. Als dit het geval zou zijn, zou de NAR kunnen stemmen om een lid uit te zetten, een beslissing waarvoor een unaniem besluit nodig is, exclusief de staat die in gebreke is. Dit betekent dat de VS niet zouden deelnemen aan deze stemming.

Het is aan de andere leden van de Raad om te bepalen of de VS hun verplichtingen onder het Noord-Atlantische Verdrag niet nakomen. Maar als het hele doel van de NAVO het bewaren van vrede en veiligheid is, lijkt het beginnen van een oorlog daar duidelijk tegenin te gaan, vooral als het tegen een ander lid van het bondgenootschap is. Hetzelfde kan gezegd worden over de waarden die ten grondslag liggen aan de NAVO, aangezien een invasie de democratische processen in Groenland zou negeren (in tegenstelling tot een verkoop waarvoor een succesvol referendum nodig zou zijn), illegaal zou zijn en inbreuk zou kunnen maken op de individuele vrijheden van Groenlanders. In het verleden werden alle discussies over de mogelijkheid om een lid uit de organisatie te zetten gevoerd in een zeer specifiek discours waarin de VS degene was die de schop gaf. Dit was het geval bij de beoordeling van het lidmaatschap van Turkije na de Cyprus-crisis en Operatie Vredeslente. Het blijft dus onduidelijk of de leden bereid zijn om het grootste lid en de grootste contribuant aan de alliantie eruit te schoppen. Dit zou een aanzienlijke klap betekenen voor de internationale reputatie, het budget en de operationele capaciteit van de NAVO, vooral gezien de rol van de VS als waarborgstaat en de facto leider van de organisatie. Bovendien, zoals Federica Fazio van het Brexit Institute het verwoordde, zou het feit dat “juist het land waar de NAVO de afgelopen 75 jaar op heeft vertrouwd voor bescherming, nu het land is waartegen het bescherming nodig heeft … een identiteitscrisis kunnen veroorzaken” voor het bondgenootschap als geheel. Hoewel het dus juridisch mogelijk zou zijn voor de NAVO om de VS eruit te schoppen, blijft de vraag of dat politiek voordelig zou zijn.

Als het de NAVO niet is, kan Denemarken dan terecht bij de EU?

Net als de NAVO heeft ook de Europese Unie een clausule voor wederzijdse steun. Dit is artikel 42.7 van het Verdrag van de Europese Unie (VEU), waarin staat dat alle leden steun moeten verlenen aan elk lid dat slachtoffer is van agressie. Het is echter een raadsel of Denemarken zich wel of niet op artikel 42.7 kan beroepen. Het artikel bepaalt dat het pas van kracht kan worden als een lidstaat slachtoffer is van gewapende agressie “op zijn grondgebied”. Maar het is onduidelijk of Groenland wel of niet tot het grondgebied van Denemarken behoort. Groenland behoort net als de Faeröereilanden tot de overzeese gebiedsdelen van Denemarken. De EU beschouwt echter twee verschillende soorten overzeese gebieden: Ultraperifere gebieden (UPR’s) en landen en gebieden overzee (LGO’s). UPR’s zijn “volwaardige EU-regio’s die vallen onder de EU-wetgeving en alle rechten en plichten die horen bij het lidmaatschap van de EU”. De LGO zijn gebieden die geassocieerd zijn met de EU, maar er geen deel van uitmaken. Hoewel hun buitenlands, veiligheids- en militair beleid vaak onder de jurisdictie van een EU-lid valt (in dit geval Denemarken), is de EU-wetgeving niet op hen van toepassing. Aanvankelijk trad Groenland in 1973 samen met Denemarken toe tot de Europese Gemeenschap en werd het op dat moment beschouwd als een ultraperifere regio. In 1985 trok Groenland zich echter terug na een referendum. Sindsdien wordt Groenland door de EU beschouwd als een LGO, waardoor het volgens sommigen niet onder artikel 42.7, valt. Dit argument stelt dat de clausule alleen van toepassing zou moeten zijn op UPR’s waar EU-wetgeving van kracht is. De Franse minister van Buitenlandse Zaken Jean-Noël Barrot suggereerde onlangs echter dat de status van de UPR’s en LGO’s niet vastligt en dat de status van Groenland door de Europese Raad kan worden gewijzigd als Denemarken dat verzoekt. In dat geval zou Denemarken artikel 42.7 kunnen inroepen, waarvoor geen unanimiteit nodig zou zijn.

Hoewel het besluit om een beroep te doen niet unaniem hoeft te zijn, zal het waarschijnlijk alleen leiden tot bilaterale hulp aan Groenland en fragmentatie binnen de EU. Dit komt omdat de EU geen sanctiemechanisme heeft dat lidstaten dwingt om zich aan de regels te houden, en het is niet moeilijk om te verwachten dat landen als Hongarije en Italië ervoor zullen kiezen om dat niet te doen. De leden die wel besluiten om Denemarken te helpen, zullen dit dus via bilaterale onderhandelingen moeten doen. Bovendien zouden landen die lid zijn van de NAVO en de EU te maken krijgen met tegenstrijdige verzoeken om hulp, van Denemarken via de EU en van de VS via de NAVO. Dit zou kunnen leiden tot enige politieke discussie/tegenstrijdigheden binnen de regeringen van deze landen, maar het is veilig om aan te nemen dat zij zich zouden committeren aan de bijstand die al aan Denemarken is verleend op grond van artikel 42.7 van de VEU. Als grote leden van de EU, zoals Frankrijk en Duitsland, toezeggen Denemarken bij te staan, kan dat genoeg zijn om verdere militaire stappen van de VS af te schrikken.

Andere mogelijke (niet-militaire) scenario’s

Naast het onderzoeken van de mogelijkheid van een militaire invasie, moeten we ook kijken naar alternatieve niet-militaire scenario’s. Er zijn drie belangrijke niet-militaire aanpakken die Donald Trump zou kunnen nemen met betrekking tot Groenland.

Ten eerste zou hij kunnen proberen om het eiland economisch onder controle te krijgen, zoals hij dat ook met Canada probeert. In eerste instantie dreigde de president alleen strenge heffingen op te leggen aan een paar geselecteerde landen, waaronder Denemarken en Canada. Er werd aangenomen dat hij dit deed om een aantal concessies van Denemarken af te dwingen met betrekking tot Groenland, met name bepaalde exclusieve contracten voor de binnenkort toegankelijke delfstoffen. En als hij het bij een paar selectieve heffingen had gehouden, had het misschien gewerkt om zijn Groenlandse ambities te bevorderen. Maar, zoals we nu weten, gebeurde dat niet en nu vertonen zijn heffingen twee belangrijke tekortkomingen bij het bereiken van dit doel. Ten eerste legde hij niet alleen importheffingen op aan Denemarken, maar sloeg hij zo’n 90 verschillende landen met zijn “wederzijdse importheffingen”, waaronder de hele EU. Dit geeft Denemarken geen verdere stimulans om met Trump te onderhandelen, omdat het dit zou moeten doen met het hele Europese blok en het lijkt slechts een van de vele getroffen landen te zijn zonder speciale belangen voor Trump. Bovendien laten de heffingen van Trump farmaceutische producten buiten beschouwing. Op dit moment is de grootste exporterende sector van Denemarken de grote farmaceutische industrie, met name door de productie van insuline en het afslankmedicijn Ozempic. Hoewel de heffingen Denemarken dus zeker zullen treffen, zoals elk ander land met heffingen, zullen ze niet het sterkste effect hebben op de Deense economie, omdat de grootste sector onaangeroerd blijft. Dit beperkt opnieuw de stimulansen van Denemarken voor verdere onderhandelingen met Trump over het verlichten van deze heffingen.

Het tweede mogelijke scenario is dat Groenland onafhankelijk wordt. Onafhankelijkheid is al lange tijd een punt van discussie onder Groenlanders. Uit recente peilingen blijkt dat ongeveer 80% van hen voorstander is van onafhankelijkheid van Denemarken. Bovendien heeft de Deense regering toegezegd dat als Groenland een referendum zou houden waarin wordt opgeroepen tot onafhankelijkheid, zij dit zou accepteren en ratificeren. Toch zal een dergelijke onafhankelijkheid er misschien niet snel komen. Het grootste probleem is dat Groenland op dit moment sterk afhankelijk is van subsidies uit Denemarken. Deze subsidies zijn momenteel goed voor ongeveer ⅕ van het hele BBP van Groenland en worden gebruikt om het onderwijs en de gezondheidszorg van de Groenlanders te betalen. Dus tenzij Denemarken ermee instemt om de subsidies te blijven betalen, in een overeenkomst die vergelijkbaar is met wat de VS heeft met Puerto Rico, is de verwachting dat de roep om onafhankelijkheid niet ver zal komen. Niettemin is Denemarken niet de enige die voor deze subsidies zou kunnen betalen en er zijn discussies geweest over het overnemen van de jaarlijkse kosten van 800 miljoen dollar door de VS of zelfs over het leasen van het land van Denemarken. Voor deze opties is de goedkeuring van zowel Denemarken als Groenland nodig. Hoewel we niet precies weten hoe Denemarken tegenover deze kwestie staat, heeft Groenland vrij duidelijk gemaakt dat ze geen interesse hebben om de 51e staat van Trump te worden. Uit een opiniepeiling in januari bleek dat 85% van de Groenlanders het idee afwijst en slechts 6% deel wil uitmaken van de VS (alle anderen hadden geen mening). In feite is het meest waarschijnlijke geval dat de publieke belangstelling van Trump voor het eiland het onafhankelijkheidsdebat alleen maar in de tegenovergestelde richting duwt. Want ook al hebben we laten zien dat de kans klein is dat de EU of de NAVO in geval van een invasie doortastend optreedt, die kans is er zeker nog. En zolang Trump zijn agressieve discours ten opzichte van het ijzige land handhaaft, zouden Groenlanders op zijn minst een zekere mate van extra veiligheid willen hebben.

Het laatste scenario, dat naar mijn mening het meest plausibel is, is dat Trump simpelweg zijn interesse in Groenland verliest. Het tweede presidentschap van Donald Trump heeft iets meer dan drie maanden geduurd (hoewel het veel langer aanvoelt), maar elk van die dagen “was niets minder dan duizelingwekkend”. Vol chaos en besluiteloosheid heeft de Trump-regering tientallen verschillende beleidsvoorstellen aangekondigd, onaangekondigd, ingevoerd en stopgezet. Het duidelijkste voorbeeld hiervan is misschien wel zijn “wederzijdse heffingen”. De president beloofde voor het eerst heffingen op Mexico en Canada tijdens zijn inaugurale rede op 20 januari en zei dat ze op 1 februari van kracht zouden worden. Echter, sindsdien heeft hij de importheffingen op zijn twee buurlanden twee keer uitgesteld, verschillende producten vrijgesteld, zelfs het percentage verlaagd en tot op de dag van vandaag zijn de meeste importheffingen nog steeds niet opgelegd aan Mexico. Iets soortgelijks is te zien in zijn benadering van de heffingen op China, waarbij hij dinsdag zei dat de heffingen “substantieel omlaag zullen gaan”. Een ander belangrijk voorbeeld van Trump die zijn interesse verliest of terugkomt op een beleidsbelofte is zijn voornemen om het Panamakanaal te heroveren. Naast het annexeren van Canada en Groenland was dit een van de belangrijkste aankondigingen die hij deed zodra hij was ingehuldigd. Maar in januari kwam er ook een einde aan zijn Panama-intenties en daarna heeft hij het er nauwelijks meer over gehad. Dit kan zijn omdat hij het erg druk heeft gehad met andere dingen (je weet wel, de wereldeconomie vernietigen enzovoort), maar het komt waarschijnlijk doordat zijn adviseurs zich realiseerden dat het terugwinnen van het kanaal ingewikkelder is dan hij dacht. Het idee helemaal laten varen was dus gewoon makkelijker. Veel politicologen en journalisten verwachten een vergelijkbaar patroon met betrekking tot zijn standpunten over Groenland, waar hij ofwel de onpraktische kanten van zijn plan zal opmerken of gewoon een nieuw speeltje zal vinden.

Dit zijn slechts enkele van de mogelijke juridische en militaire processen die een Amerikaanse invasie van Groenland in gang zou zetten. Hoewel deze militaire confrontatie bijna een onmiddellijke Amerikaanse overwinning zou opleveren, kan een invasie van Groenland een aantal juridische processen in gang zetten die, hoewel ze waarschijnlijk geen oorlog tegen de VS zullen beginnen, zeker schade zullen toebrengen aan de reputatie van de VS binnen de internationale gemeenschap en aan het aanzien van de NAVO op het gebied van wereldwijde veiligheid. Om maar te zwijgen van de ongelooflijke twijfel die dit zou zaaien bij elk westers land dat vertrouwt op Amerikaanse bescherming tegen hun respectievelijke tegenstanders. Toch lijkt het idee op dit moment nog steeds ongelooflijk vergezocht, zelfs voor deze Trump-regering. Dus hopelijk blijft het allemaal niet meer dan een leuk, verwrongen spelletje.

Foto: Felix Mittermeier via Unsplash

Door Summer Knegtmans

Vandaag, 8 maart, is het Internationale Vrouwendag. Waarom wordt deze dag eigenlijk op 8 maart gevierd en wat is het belang van deze dag? De keuze voor deze specifieke dag was geen eenvoudige beslissing, aangezien de wortels van Internationale Vrouwendag verweven zijn met politieke strijd; arbeidersbewegingen; en de vastberadenheid van vrouwen om gelijke rechten te krijgen. Het is een dag die symbool staat voor de vele overwinningen die vrouwen wereldwijd hebben behaald, maar ook voor de vele strijdpunten die nog niet zijn opgelost. Het verhaal van Internationale Vrouwendag is er daarom een van strijd, solidariteit en vastberadenheid, en het is belangrijk om de historische context en betekenis ervan te begrijpen om te waarderen waarom deze dag nog steeds zo belangrijk is. Laten we dus eens dieper in de geschiedenis van deze dag duiken en erachter komen hoe het uitgroeide tot een mondiaal erkend evenement dat miljoenen vrouwen wereldwijd mobiliseert om voor hun rechten te vechten. 

De oorsprong van Internationale Vrouwendag

De wortels van Internationale Vrouwendag liggen in het begin van de 20e eeuw, een periode waarin vrouwen over de hele wereld hun stem begonnen te laten horen, vooral op het gebied van arbeidsrechten. Het was een tijd van ingrijpende sociale en politieke veranderingen, waarin arbeidersbewegingen, de opkomst van het socialisme en de groeiende vrouwenbewegingen hand in hand gingen. De textielindustrie, waar vrouwen in grote aantallen werkten, was een van de werkplekken die de meeste armoede kende. Vrouwen binnen deze industrie werkten lange uren voor lage lonen in gevaarlijke toestanden. Fabrieken in steden als New York en Londen waren berucht om hun onveilige en ongezonde werkomstandigheden. Ondanks dat de vrouwen een onmisbare rol speelden in de economie, kregen ze weinig erkenning en bleven ze gevangen in een systeem van structurele economische uitbuiting.

Als reactie op deze erbarmelijke arbeidsomstandigheden kwamen op 8 maart 1908 duizenden textielarbeiders bijeen in New York om te protesteren. Ze eisten betere arbeidsomstandigheden, kortere werkweken, betere lonen en stemrecht. De staking van deze vrouwen wordt vaak gezien als de eerste actie die in verband wordt gebracht met het ontstaan van Internationale Vrouwendag. Deze historische gebeurtenis markeerde niet alleen een protest tegen sociale ongelijkheid, maar was ook een duidelijk signaal dat vrouwen zich niet langer zouden onderwerpen aan onderdrukking. De strijd die deze vrouwen voerden was niet alleen een strijd voor economische verbetering, maar ook voor hun grondslagen als mens. Deze staking werd het startschot voor de bredere vrouwenbeweging, die zich later in de 20e eeuw over de hele wereld zou verspreiden.

De eerste Internationale Vrouwendag

Het idee om een wereldwijde actiedag voor vrouwenrechten te organiseren ontstond pas twee jaar later, in 1910, toen de Duitse feministe Clara Zetkin dit voorstelde op de Tweede Internationale Socialistische Vrouwenconferentie in Kopenhagen. Zetkin, die een prominente rol speelde in de socialistische vrouwenbeweging, stelde voor om een jaarlijkse Internationale Vrouwendag te organiseren. Op die manier wilde ze de internationale solidariteit tussen vrouwen bevorderen, vooral met het oog op de strijd voor het stemrecht en de verbetering van de arbeidsomstandigheden. Haar voorstel was eenvoudig: door een jaarlijkse dag te organiseren waarop vrouwen in verschillende landen samen voor hun rechten zouden strijden, zou de vrouwenbeweging wereldwijd sterker kunnen worden. Het werd unaniem aangenomen door de afgevaardigden van de aanwezige landen. 

Een jaar later, op 19 maart 1911, vond de eerste Internationale Vrouwendag plaats. De dag werd gevierd in verschillende Europese landen zoals Duitsland, Oostenrijk, Denemarken en Zwitserland. Nederland sloot een jaar later aan en vierde zijn eerste Nederlandse Vrouwendag op 12 mei 1912. In de grote steden marcheerden duizenden vrouwen op straat. Ze hielden demonstraties en bijeenkomsten om te eisen dat vrouwen het recht op kiesrecht kregen, evenals betere arbeidsomstandigheden. In Wenen, bijvoorbeeld, verzamelden zich tienduizenden vrouwen, tegelijkertijd waren er in Berlijn massale optochten die de openbare ruimte vulden. De vrouwen lieten zich niet intimideren door de politie of door tegenstanders van vrouwenrechten, en hun krachtige protesten markeerden een belangrijk moment in de geschiedenis van de vrouwenbeweging. Hoewel de datum 19 maart oorspronkelijk werd gekozen vanwege de politieke betekenis ervan in Duitsland, zou een andere gebeurtenis, die zes jaar later zou plaatsvinden in Rusland, de keuze voor de datum 8 maart definitief maken.

Het keerpunt: de Russische Revolutie

De verandering van datum van 19 maart naar 8 maart gebeurde niet van de ene op de andere dag, maar vond plaats naar aanleiding van een historisch moment gedurende de Russische Revolutie van 1917. Op 8 maart 1917 (23 februari volgens de oude Juliaanse kalender) brak er een massale staking uit in Sint-Petersburg, voornamelijk geleid door vrouwen. De vrouwen werkten in fabrieken waar de omstandigheden verschrikkelijk waren, en het land was door de oorlog in een diepe crisis beland. Ze waren wanhopig door voedseltekorten en slechte leefomstandigheden en op die dag gingen duizenden vrouwen de straat op om te protesteren. Ze eisten ‘brood en vrede’ en riepen op tot het beëindigen van de oorlog. Dit was het beginpunt van de Februarirevolutie, die uiteindelijk de val van de tsaar en de opkomst van de Russische Revolutie in gang zette. De stakingen van vrouwen in 1917 worden vaak beschouwd als het symbolische begin van de Russische Revolutie en het laat de cruciale rol zien die vrouwen speelden in de politieke veranderingen van die tijd. 

De impact van deze gebeurtenis was enorm. De vrouwen die op 8 maart 1917 de straten van Sint-Petersburg vulden, bewezen aan de wereld dat vrouwen een centrale rol konden spelen in politieke verandering. Dit moment werd later een symbool voor de strijd van vrouwen voor sociale en politieke verandering. Het was een krachtige herinnering aan de macht die vrouwen kunnen ontketenen als ze zich verenigden. Na deze gebeurtenis werd 8 maart wereldwijd erkend als de dag waarop de kracht van de vrouwenbeweging zichtbaar werd. In de jaren daarna werd deze datum een officiële feestdag in de Sovjet-Unie en andere socialistische landen. Het werd een dag van nationale betekenis, waarop de prestaties van vrouwen in de revolutie werden gevierd en hun rechten werden geëerd.

Van socialistische dag tot wereldwijde erkenning

Hoewel de viering van Internationale Vrouwendag in socialistische landen doorging, bleef de dag in veel westerse landen relatief onbekend. Pas in de jaren ‘60 en ‘70, tijdens de tweede feministische golf, werd de dag weer populair. De strijd voor vrouwenrechten, waaronder gelijke beloning, reproductieve rechten en het recht op zelfbeschikking, kreeg meer aandacht. De wereld veranderde en de vrouwenbeweging won aan kracht. In 1975, erkend als het Internationale Jaar van de Vrouw, begon de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties 8 maart uit te roepen tot Internationale Vrouwendag. Drie jaar later, in 1978, werd de dag officieel uitgeroepen tot een feestdag door de Verenigde Naties, wat leidde tot wereldwijde vieringen en erkenning van de dag als symbool van de strijd voor gendergelijkheid.

Het hedendaagse belang van Internationale Vrouwendag

Vandaag de dag blijft Internationale Vrouwendag een cruciaal moment om stil te staan bij de vooruitgang die is geboekt, maar vooral ook bij de uitdagingen die er nog zijn. Hoewel vrouwen in vele delen van de wereld stemrecht en wettelijke gelijkheid hebben verworven, blijven structurele ongelijkheden, zoals de loonkloof, gendergerelateerd geweld en beperkte toegang tot onderwijs en gezondheidszorg, hardnekkige problemen. Wereldwijd worden vrouwen nog steeds onevenredig zwaar getroffen door armoede en conflicten, en in sommige landen worden hun rechten zelfs teruggedraaid. Daarom is Internationale Vrouwendag een essentieel moment om het bewustzijn te vergroten en actie te eisen.

De focus van de vrouwenbeweging is in de loop der tijd veranderd. Waar de strijd in het begin van de twintigste eeuw vooral gericht was op stemrecht en arbeidsrechten, verschoof deze in de jaren ‘60 en ‘70 naar zelfbeschikking en reproductieve rechten. Tegenwoordig ligt de focus op intersectionele kwesties zoals economische onafhankelijkheid, vertegenwoordiging in besluitvormende posities en de strijd tegen gendergerelateerd geweld. De beweging roept op tot structurele veranderingen om systemische ongelijkheid tegen te gaan: van het doorbreken van het ‘glazen plafond’ tot het erkennen en waarderen van onbetaald zorgwerk. Daarnaast blijven thema’s als een veilige werkomgeving; het bestrijden van seksuele intimidatie; en het bereiken van gelijke kansen voor vrouwen in STEM-sectoren (wetenschap, technologie, techniek en wiskunde), belangrijke agendapunten.

Daarnaast wordt de Internationale Vrouwendag steeds vaker gebruikt als platform om het bewustzijn over de gevolgen van klimaatverandering voor vrouwen te vergroten, vooral in kwetsbare gemeenschappen. Vrouwen spelen een cruciale rol bij het behoud van natuurlijke hulpbronnen, maar worden ook onevenredig zwaar getroffen door milieuproblemen, zoals gedwongen migratie en het verlies van bestaansmiddelen. In veel gemeenschappen over de hele wereld staan vrouwen in de frontlinie van de klimaatverandering en dringen ze aan op duurzame oplossingen en milieubescherming. Door hen een stem en platform te geven, kan Internationale Vrouwendag bijdragen aan structurele veranderingen die niet alleen gendergelijkheid bevorderen, maar ook bredere sociale en ecologische uitdagingen aanpakken.

In 2025 zal Internationale Vrouwendag in het teken staan van het thema ‘Accelerate Action’. Dit thema benadrukt de urgentie van snellere en meer beslissende stappen in de richting van gendergelijkheid. Volgens het World Economic Forum duurt het in het huidige tempo tot 2158 – ongeveer vijf generaties – voordat volledige gendergelijkheid is bereikt. Het thema ‘Accelerate Action’ roept op tot intensievere inspanningen om systematische barrières en vooroordelen aan te pakken waarmee vrouwen zowel in hun persoonlijke als professionele leven worden geconfronteerd. Een belangrijk aspect van dit onderwerp is het ondersteunen van organisaties die zich inzetten voor de verbetering van vrouwen en meisjes, met een oproep om tijdens alle evenementen rond Internationale Vrouwendag geld in te zamelen voor doelen waarbij vrouwen centraal staan. Door collectieve actie te ondernemen en deze organisaties te steunen, kunnen we de weg naar gendergelijkheid aanzienlijk versnellen.

Internationale Vrouwendag blijft dus hard nodig. Het is niet alleen een dag om de prestaties van vrouwen te vieren, maar ook een oproep tot actie om gendergelijkheid wereldwijd te realiseren. Alleen door collectieve inspanningen, beleidsveranderingen en maatschappelijke betrokkenheid kunnen we een toekomst creëren waarin vrouwen en mannen gelijke kansen en rechten hebben. Overheden, bedrijven en individuen hebben hierin allemaal een rol te spelen. Bewustwording en het stimuleren van concrete acties, zoals investeringen in onderwijs voor meisjes, betere wetgeving tegen genderdiscriminatie en meer vrouwen in leidinggevende posities, zijn enkele van de stappen die nodig zijn om een werkelijk gelijkwaardige samenleving te verwezenlijken.

Foto: Ehimatalor Akhere Unuabona via Unsplash