Onlangs stonden krantenkoppen vol met berichten over het kort geding dat tegen de Nederlandse Staat is aangespannen door de advocaten van de 23 IS-vrouwen en hun kinderen. De advocaten eisen dat de 56 kinderen samen met hun moeders (eentje werd pas twee weken geleden geboren) zo snel mogelijk worden weggehaald uit de detentiekampen in Noord-Syrië waar ze nu verblijven. De IS- vrouwen zijn naar dit gebied afgereisd om zich aan te sluiten bij IS en namen hun kinderen mee. Nu eisen de IS-vrouwen dat ze samen met hun kinderen worden teruggehaald, omdat de leefomstandigheden slecht en gevaarlijk zijn. Meningen over dit onderwerp zijn verdeeld. Moet de Nederlandse Staat deze IS-vrouwen een tweede kans geven? Ik ben van mening dat de IS-vrouwen de redding voorbij zijn en geen recht hebben op een tweede kans.
Ten eerste hebben deze vrouwen zelf de keuze gemaakt om zich aan te sluiten bij IS. Ze zijn vrijwillig naar een gebied afgereisd dat bekend staat als een gevaarlijke omgeving waar IS actief is. Bovendien hebben ze hun kinderen meegenomen. De vrouwen zijn bewust naar Syrië gegaan, ondanks de inzet en maatregelen van de Nederlandse overheid om de uitreis te voorkomen. Verder zijn ze er ontzettend lang gebleven. De keuze om terug te keren naar land van herkomst kon worden gemaakt in 2013. Sommige vrouwen wisten op dat moment inderdaad niet goed wat hen te wachten stond op het moment dat ze de reis naar het Midden-Oosten maakten. Echter hebben deze vrouwen hun fout ingezien en zijn toen teruggekeerd. Daarentegen, vanaf het jaar 2014, is het onmogelijk te stellen dat onwetendheid een rol heeft gespeeld bij het maken van een keuze om een uitreis te maken. Iedereen weet wat IS inhoudt en waar het voor staat. De IS-vrouwen zijn volwassen en hebben een doelbewuste keuze gemaakt.
Bovendien is een groot deel van deze IS-vrouwen ook een terrorist. De IS-vrouwen die bijvoorbeeld in het kamp Al-Hol zitten, steunen IS. Ze brengen sympathie op met IS en steunen de mannen en strijders. Ze voeden hun kinderen met hetzelfde gedachtegoed op. Er zijn vrouwen die niet met geweren en bomgordels voor IS strijden, maar toch steunen ze het idee van vernietiging van een denkwijze dat niet overeenkomt met die van hen.
Verder zorgt het terughalen van IS-vrouwen en hun kinderen voor een gevaar van de nationale veiligheid. Hoe kan er worden vastgesteld dat de IS-vrouwen daadwerkelijk spijt betuigen en niet een ander doel voor ogen hebben? Bovendien hebben de kinderen van IS-vrouwen dingen gezien en meegemaakt waardoor ze trauma’s hebben opgelopen. Verder worden ze al op zesjarige leeftijd ingezet en worden ze ‘opgeleid’ tot strijders en kindsoldaten. Ze leren met messen en andere gevaarlijke wapens om te gaan. Deze kinderen komen straks wellicht samen in de klas met andere leerlingen.
Tot slot zijn de IS-vrouwen niet de echte slachtoffers. De slachtoffers van de IS-terreur zijn de Yezidi’s; een religieuze minderheid in Syrië en Irak. De mannen van deze groep werden massal vermoord en de vrouwen werden verkocht en als seksslaaf ingezet. Vrouwen werden verkracht en mishandeld. Kinderen werden gebruikt als bommen. Yezidi’s vrezen voor het idee dat IS-vrouwen worden teruggehaald naar Nederland. In een interview met de Volkskrant vertelt een voormalige seksslaaf over het feit dat IS-vrouwen wellicht in Nederland worden teruggenomen: ‘Ze zijn medeverantwoordelijk voor alle gruweldaden van IS want ze zijn vrijwillig, wetende van onthoofdingen, genocide en seksslavernij naar het kalifaat gereisd. Ze hebben zelf ook yezidi’s mishandeld, zoals mijn zusje.’
Echter stellen anderen dat IS-vrouwen wél een tweede kans verdienen. Zo stellen ze dat het beter is voor de nationale veiligheid om IS-vrouwen en hun kinderen nu terug te halen, zodat er controle bestaat over deze groep. Op het moment dat ze vanuit eigen initiatief terugkomen, bestaat er geen controle en dus ook geen berechting. Echter vormt terughalen ook een ontzettend groot nationaal veiligheidsrisico, zoals ik al eerder heb betoogd. Bovendien stelt het Internationaal Recht dat IS-vrouwen beroep mogen doen op gezinshereniging, waardoor IS-strijders ook gewoon naar Nederland kunnen komen. IS-strijders kunnen op dat moment hun gedachtegoed in het Westen uitoefenen. Zorgt dit niet voor een veel groter veiligheidsrisico? Een internationaal tribunaal in Syrië kan een oplossing zijn om de IS-vrouwen daar te berechten, zodat een dergelijk veiligheidsrisico uitblijft.
Een ander argument dat vaak wordt benoemd, is het feit dat de kinderen onschuldig zijn. De kinderen hebben namelijk niet voor deze omstandigheden gekozen en zijn daarom ook niet verantwoordelijk. Dit klopt. Echter worden ze systematisch ingezet door IS vanaf een zeer jonge leeftijd. Er zijn genoeg voorbeelden van kinderen te noemen die al op zesjarige leeftijd met messen weten om te gaan. Video’s van IS worden verspreid om te laten zien hoe jong de kinderen geradicaliseerd worden. Vanaf zes jaar worden ze al getraind op deze kampen. Kunnen de Nederlandse klaslokalen geradicaliseerde en getraumatiseerde kinderen aan?
Al met al kan worden gesteld dat het terughalen van IS-vrouwen en kinderen geen goed idee is. IS-vrouwen hebben zelf de keuze gemaakt om zich aan te sluiten bij het kalifaat. Bovendien sympathiseren ze met IS-strijders en zorgt het terughalen van IS-vrouwen en kinderen voor een groot risico op de nationale veiligheid. Het lijkt een immorele keuze en wellicht is dat het ook, maar toch ligt de verantwoordelijkheid niet bij de Nederlandse Staat en wél bij de IS-vrouwen.
https://nieuwlicht.eo.nl/is-vrouwen-en-kinderen/
Foto in header door Levi Clancy on Unsplash
Dutch 