Ze zeggen dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, daar kan ik niets tegenin brengen. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog werd mijn grootvader geboren als zoon van een Nederlandse moeder en Britse soldaat. Hoewel het mijn opa, noch mijn vader totaal niet deerde dat zij gedeeltelijk Brits waren, trekt het Verenigd Koninkrijk mij als een thuisland dat ik slechts een handvol keren heb bezocht.
Als politiek geëngageerde jongeman, die ook nog eens geloofd in soevereiniteit en het recht van landen hun eigen pad te bepalen, kan ik niets minder dan een fervent voorstander van de Brexit zijn. Ondanks het feit dat wat er Brits is aan mij, niet meer dan 12,5% kan zijn, voel ik de oprechte behoefte het Verenigd Koninkrijk te verdedigen en me met hun streven te vereenzelvigen, in deze dagen van alsmaar diepere, bredere en geestloze Europese integratie.
Op 23 juni 2016 ben ik de hele nacht opgebleven. Net voordat ik vertrok om de mijn dagelijkse krantenwijk te lopen werd het duidelijk dat Groot-Brittannië een stoutmoedige keuze had gemaakt. Na weken, zo niet maandenlang, gehoord te hebben dat een keuze voor het Leave-kamp schadelijk zou zijn voor de economie, en daarmee voor huishoudens over het hele land, gaven ze geen krimp; ze deden het juiste. In de dagen na het referendum nam de waarde van het pond wat af – maar is inmiddels gestabiliseerd. En hoewel er nadelen zijn verbonden aan een zwakkere pond, zijn er ook voordelen. Niets aan de hand.
De Britten werd verteld dat multinationals en banken Londen zouden verlaten, dat hun hoofdstad zijn economische gewicht zou verliezen. Gedurende die zomer meldde The Guardian dat Facebook en Google – alsook Apple, dat in september 2016 de verhuizing al had aangekondigd – nieuwe locaties zouden openen in Londen, nadat Amazon dat in juli al had gedaan.
We mogen niet vergeten dat de vrienden van het Verenigd Koninkrijk in het Gemenebest gloednieuwe economische kansen bieden die de Europese Unie de Britten altijd heeft ontzegd. Ondanks dat het wat tijd zal kosten voor de economie en handelaren om zich aan te passen aan de post-Brexit omstandigheden, zal het uiteindelijk veel meer opleveren dan in het geval dat de Britten in de EU waren gebleven.
In een interview met Der Spiegel in 1999 zei Jean-Claude Juncker voor een Europese federatie te zijn. De huidige President van de Europese Commissie zette uiteen hoe hij dat aan zou pakken, Brussel moest
stapsgewijs integreren totdat er geen weg terug meer zijn. Ik geloof hem en zijn doel, en vraag me af hoe de Europese volkeren deze werkwijze achter Europese integratie niet ontdekt en verworpen hebben, daar het ingaat tegen datgene waar de meesten van ons proactief voor staan: democratie en de principes die daartoe behoren, zoals transparant bestuur, respect voor de wil van het volk en de weg vrij maken voor een open debat.
Eigenlijk heeft Groot-Brittannië dus eigenlijk alleen maar gestemd om haar soevereiniteit terug te nemen, en ervoor gekozen democratische waardes en transparantie te prioriteren boven onmiddellijk economisch voordeel. Dit is voor zowel Nederland als de rest van de Europese Unie hét moment om het Verenigd Koninkrijk te volgen in hun strijd voor soevereiniteit. De vraag die wij, aan de andere kant van het Kanaal, onszelf nú moet stellen is of we kiezen voor de Verenigde Staten van Europa, gebaseerd op die principes die hebben geleid tot de huidige EU. Ik geloof oprecht dat we dat niet willen.
In Nederland heeft Forum voor Democratie, eind 2016 opgericht, inmiddels zo’n 10 procent van het electoraat in handen. En zijn andere partijen zoals het CDA, die verdere Europese integratie altijd hebben gesteund, sceptischer aan het worden wat betreft de Europese Unie en verdere integratie. Vlak voor de Tweede Kamerverkiezingen van maart 2017 haalde voorman van de Christendemocraten Buma in het Financieel Dagblad hard uit naar Brussel, pleitend voor een eind aan het Verdag van Rome. Zelfs ik begrijp dat in de wereld van vandaag samenwerking essentieel is, maar dat betekent niet dat je maar moet toegeven aan zij die een Europese superstaat voorstaan of jezelf aan slechts één deel van de wereld moet binden.
Ik geloof dat het tijd is de manier waarop wij samenwerken drastisch te hervormen; niet via een een onverkozen Commissie of een supranationaal parlement – het is de plicht van een nationaal parlement het volk te dienen en zij behoren dan ook het laatste woord te hebben. De Europese Unie heeft zich onhervormbaar bewezen en de machthebbers hebben niet geluisterd naar de herhaalde omroep het integratieproces te stoppen. En het zal niet stoppen, niet totdat we ervoor gezorgd hebben dat hun project wordt gestopt. Als dan het dan aankomt op die nieuwe vorm van samenwerking, moet het een verbond worden gebaseerd op het idee dat het continent dat wij willen het Europe des Nations; een nieuwe unie, waarin wij, als zelfstandige volkeren, samenkomen om te overleggen, maar uiteindelijk zelf beslissen wat er met onze landen gebeurd; een alliantie, die ons de kans geeft onze krachten op een intergouvernmentele basis te bundelen, zodat wij uiteindelijk onderdanen kunnen blijven van de landen die ons zo nauw aan het hart liggen.
Ik kijk vol verwachting uit naar de toekomst van mijn tweede thuisland. Het hebben van vertrouwen in het eigen kunnen en het geloof in het potentieel van het Verenigd Koninkrijk zal betekenen dat Brexit de geschiedenisboeken in zal gaan als een stem voor hoop. Door te kiezen voor een vertrek uit de Europese Unie, hebben zij een moedige keuze gemaakt, en als een Nederlander met Britse wortels ben ik trots. Misschien is dat vaderlandsliefde, liefde die de tand des tijds doorstaat.
