Door Aiden Bennett
De Amerikaanse verkiezingen waren een realityshow-achtige kwestie, waarbij de finale van de serie eindigde in een overtuigende overwinning voor Donald Trump. Een man die door sommigen wordt beschreven als een polariserende en controversiële figuur, wat een perfecte beschrijving is voor de huidige staat van de landelijke politiek in de Verenigde Staten. Volgens het Pew Research Center liggen landelijke wetgevende Democraten en Republikeinen verder uit elkaar dan ooit. Wat een nieuwe peiling zou kunnen verklaren, waaruit blijkt dat 45% van de kiezers niet gelooft dat de Amerikaanse democratie het volk goed vertegenwoordigt. Maar men moet niet verder kijken dan de “Last Frontier” om een oplossing te vinden voor de zorgwekkende staat van de Amerikaanse politiek.
Representatieve Voorkeur
Alaska is één van de twee Amerikaanse staten die gebruik maakt van rangschikkende stemmen. Het systeem in Alaska werkt als volgt. Namelijk, alle kandidaten, zelfs als ze geen kandidaat zijn van de twee grote partijen, worden op één stembiljet gezet voor een voorverkiezing, waar alle kiezers op kunnen stemmen. De vier kandidaten met de meeste stemmen gaan door naar de algemene verkiezing. Bij deze algemene verkiezing kunnen kiezers hun keuze van kandidaten rangschikken in volgorde van voorkeur. De stemmen van de eerste-voorkeur worden eerst geteld. Als geen enkele kandidaat de minimumdrempel van 50% +1 behaalt, valt de kandidaat met de minste eerste-voorkeur stemmen weg en worden de stemmen van de tweede-voorkeur geteld, enzovoorts. Dit wordt gedaan totdat één kandidaat de minimumdrempel behaalt.
Dit systeem doorbreekt de verdeeldheid die het tweepartijenstelsel zaait, doordat de kiezer een kans krijgt om niet het gevoel te hebben dat ze tussen twee verschillende partijen moet kiezen. Aangezien er in algemene verkiezingen meerdere kandidaten van dezelfde partij kunnen zijn, wat leidt tot de kiezer een beslissing kan maken gebaseerd op de capaciteiten en ideologie van de individuele kandidaten in plaats van op partij-identiteit. Het effect hiervan wordt zeker versterkt in Amerika, aangezien de Democratische en Republikeinse partij beide brede volkspartijen zijn, met verschillende subideologieën binnen de partijen. Bovendien is Alaska de enige staat in de VS die geen petitie-procedure heeft voor kandidaten die op het stembiljet willen komen voor de wetgevende macht in de staat. Dit geeft onafhankelijke kandidaten en kleine partijen een betere concurrerende positie in deze verkiezingen. Combineer dit met het gebruik van rangschikking stemmen en Alaskanen hebben een kleinere kans om het gevoel te hebben dat ze hun stem verspillen aan een kandidaat die niet van de twee grote partijen afkomstig is. Aangezien ze niet op het “lesser evil” hoeven te stemmen om te voorkomen dat een “greater evil” de verkiezing wint. Dit sentiment is vooral relevant doordat de twee belangrijkste kandidaten van de afgelopen presidentsverkiezingen historisch gezien impopulair waren, maar toch samen 98,4% van de stemmen hebben behaald.
Een belangrijke kanttekening is echter dat dit unieke systeem in Alaska alleen geldt voor landelijke en staatsverkiezingen voor het Huis van Afgevaardigden en de Senaat en niet voor het presidentschap. De presidentsverkiezingen hebben wel gesloten voorverkiezingen, waarbij partijen intern kunnen beslissen wie er op het algemene stembiljet komt. Kiezers kunnen nog steeds wel hun voorkeur voor kandidaten in de presidentiële verkiezingen rangschikken.
Het Alaska-systeem biedt ook meer concurrerende verkiezingen aan. Wat nodig is, aangezien 40,8% van alle verkiezingen voor de staatswetgeving, in 2022, slechts één van de twee grote partijen een kandidaat op het algemene stembiljet heeft voorgesteld. Dus eigenlijk, hadden de kandidaten in deze algemene verkiezingen geen serieuze tegenkandidaten. Terwijl in Alaska het aantal staatswetgevende verkiezingen zonder één kandidaat van de Democratische of Republikeinse kandidaat gehalveerd werd tot 12%, na de invoering van het nieuwe kiesstelsel.
Bij deze soort algemene verkiezingen wordt de uitkomst in principe bepaald in de voorverkiezingen, waarvan de kiezers bestaan uit aanzienlijk kleinere en vaak minder representatieve kiezers. Toch is er nog steeds een probleem met normale algemene verkiezingen, namelijk kandidaten die aantrekkelijk zijn voor de kiezers binnen hun partij halen de algemene verkiezingen wel, terwijl degenen die misschien populairder waren onder het algemene electoraat, aan de kant worden gezet. Open voorverkiezingen houden, zoals Alaska het doet, lost dit probleem op.
Een Plakje Europese Kaas in de VS
Als mensen die buiten Alaska wonen aan coalities denken, denken ze waarschijnlijk aan het Europese meerpartijenstelsel en niet aan het dominante tweepartijenstelsel in de Verenigde Staten. Toch hebben zowel de Senaat van Alaska als het Huis van Afgevaardigden van Alaska coalities. De Senaat van Alaska heeft in totaal twintig leden, waarvan er negen Democraten en elf Republikeinen zijn. De huidige coalitie bestaat uit alle negen Democraten en acht Republikeinen, waarbij drie radicaal-rechtse Republikeinen in de minderheid zijn. In het Huis van Afgevaardigden is er sinds 2016 een twee-partij coalitie; er wordt verwacht dat er na deze verkiezingen een nieuwe coalitie ook wordt gevormd. Dit staat in schril contrast tot wat we zien in de steeds meer gepolariseerde landelijke wetgeving.
Een voordeel van open voorverkiezingen is dat het de gematigde Republikeinen een helpende hand bieden, die in de Senaat van Alaska deel van die coalitie vormen. Door niet “hardline” conservatieven met een minder populaire mening, in gesloten voorverkiezingen, de kandidaat voor de algemene verkiezingen te laten dicteren, maar het algemene electoraat zelf te laten beslissen. Daarom zijn Republikeinen en Democraten ook minder bang om door de partijdige voorverkiezing kiezer te worden weggestemd als ze een twee-partij coalitie vormen.
Deze coalitie-mentaliteit is echt te zien in de discussie rondom het Alaskaanse “Permanent Fund Dividend” of PFD, een fonds dat voornamelijk inkomsten haalt uit olie en een jaarlijkse premie uitkeert aan elke inwoner van Alaska. Radicaal-rechtse Republikeinen en de Republikeinse gouverneur van Alaska wilden een btw invoeren (die Alaska niet heeft) om de PFD-uitkering op het volledige bedrag te behouden. Terwijl Democratische en gematigde Republikeinse wetgevers geld van de PFD wilden gebruiken voor overheidsdiensten, die een verlaging van de PFD-uitkering betekenden, en geen btw wilden invoeren.
Kortom, de gematigde Republikeinen stelden hun overtuigingen en ideologie boven hun partijpolitiek. In tegenstelling tot de landelijke Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden die hun steun voor de tweepartijen-grensdeal hebben ingetrokken, naar verluidt van toenemende druk van Donald Trump. Namelijk, een verslechterende situatie aan de grens zou Trump politieke voordelen bieden in optocht naar de verkiezingen.
De Alaskaanse “Spirit”
In een staat als Alaska, waar twee onafhankelijke gouverneurs twee termijnen hebben afgelegd, zou het geen verrassing moeten zijn dat compromis een belangrijk onderdeel is van hun politiek. Dit is te verklaren door de unieke Alaskaanse “Spirit”, die zowel een sterke onafhankelijke of liberale inslag heeft als een cultuur van wederzijdse hulp om te overleven. Dit zorgt ervoor dat Alaskanen meer openstaan voor nieuwe ideeën, zoals rangschikking stemmen, als bereid zijn om compromissen te sluiten en samen te werken.
Het is deze Alaskaanse “Spirit” die de rest van Amerika nodig heeft. Om samen te komen en problemen op te lossen, op basis van overtuigingen en ideologie en niet op basis van partijpolitiek. Om meer concurrerend, eerlijker en representatiever verkiezingen te houden. Om als de wereldmacht een voorbeeldfunctie te zijn. Gelukkig maar voor Amerikanen kunnen ze naar hun “Last Frontier” kijken om een nieuwe “Frontier” voor hun democratie te vinden.
Foto: Roselyn Tirado via unsplash.
